دبی

درباره دبی

کشور امارات متحده عربی  از پیوستن امارتهای ابوظبی، عجمان، فجیره، دبی، شارجه و اُم القوین و راس الخیمه تشکیل گردید. با توافق حکام این امارتها، هر امارت قسمتی از قدرت خود را برای اداره آن امارت حفظ  نموده است.
شیخ زاید بن سلطان آل نهیان بعنوان رهبر این کشور برگزیده شد. ابوظبی نیز بعنوان پایتخت برگزیده شد. با اکتشاف نفت در سال ۱۹۵۸در منطقه ابوظبی، این کشور به یکی از ثروتمندتین کشورهای منطقه تبدیل شد. در سال ۱۹۶۶ در دبی نیز نفت کشف شد. اکتشاف نفت به پیشرفت و توسعه زیربناهای اقتصادی و اجتماعی که از اصول اولیه جوامع مدرن می باشد، کمک بسیاری نمود. آموزش، بهداشت، توسعه جاده ها، خانه سازی و رفاه اجتماعی در تقدم قرار گرفتند.

امارت دبی دومین امارت بزرگ این کشور با مساحت ۳۸۸۵ کیلومتر مربع بعد از ابوظبی،می باشد. شهر دبی که مرکز این امارت می باشد، در کنار خور دبی (یک ورودی آب از دریا به داخل خشکی) قرار دارد. این شهر در گذشته در اطراف این خور گسترش یافته است ولی امروزه شهر در امتداد خط ساحلی و در جهت جنوب غربی به سمت ابوظبی گسترش یافته است. خور دبی با طولی برابر ۱۵ کیلومتر تنها ۵۰۰ متر عرض دارد. دو پل و یک تونل زیر آبی ارتباط بین دو طرف خور را فراهم می سازند. این خور شهر را به دو بخش دیره، در شمال آن و بردبی در جنوب تقسیم کرده است.

دبی در سال ۱۸۳۰ یک آبادی کوچک بود با ساکنینی که از راه ماهیگیری، استخراج مروارید و کشاورزی در مقیاسی کوچک امرار معاش می کردند. در آن زمان، دبی توسط شاخه ای از قبیله بنی یاس از وادی لیوا در جنوب، جایی که هم اکنون شهر ابوظبی قرار دارد، اداره می شد. خانواده آل مکتوم که اکنون نوادگان آنها کشور را اداره می کنند، رهبری این قبیله را به عهده داشتند. تا سال ۱۸۰۰ تغییر خاصی در دبی بوجود نیامد تا اینکه شیخ مکتوم بن حشر آل مکتوم، حاکم وقت، معافیتهای مالیاتی را برای تجار خارجی وضع نمود و این باعث گردید تا تجار زیادی محل تجارت خود را از ایران و منطقه شارجه به دبی منتقل نمایند. بعدها انگلیس یک خط کشتیرانی بین دبی و هند و سایر بنادر مهم منطقه برقرار نمود.

دورنگری و روشنفکری حاکمان وقت باعث گردید تا تجار ایرانی و هندی زیر بنای توسعه دبی را بعنوان مهمترین بازار تجاری منطقه فراهم نمایند. شیخ راشد بن سعید آل مکتوم، پدر حاکم فعلی دبی، کمک شایانی به رشد این شهر نمود و زمینه را برای جذب هر چه بیشتر تجار فراهم نمود. دبی به صورت یک مرکز تجاری مهم بخصوص در زمینه صادرات مجدد در آمد. دبی و سایر امارتها در سال ۱۸۹۲ در قیمومیت انگلیس قرار گرفتند. انگلیس این منطقه را بسیار مهم می دانست و تلاش می نمود تا جلو نفوذ سایر قدرت های وقت مانند روسیه و فرانسه را در این نقطه از جهان بگیرد. بالاخره در سال ۱۹۶۸، انگلیس خروج خود را از این منطقه آغاز نمود و سعی نمود تا یک کشور واحد شامل بحرین، قطر و سایر قبایل منطقه تشکیل دهد اما این طرح با جدا شدن بحرین و قطر و تشکیل این دو کشور منتفی شد. ولی سایر امارتها در سال ۱۹۷۱ به یکدیگر ملحق شده و کشور امارات متحده عربی را بوجود آوردند.